Ciemność już oplotła świat,
W atmosferze rozmyślania,
Na mym niebie nie ma gwiazd,
Chmura smutku je zasłania.
Rzeczywistość mnie przytłacza,
Kartkę szczęścia w pył rozdarła,
Tak naprawdę to oznacza,
Że część duszy obumarła.
Cisza chłodem wciąż przeszywa,
Powodując pustki dreszcze,
Gdzieś głęboko to ukrywam,
Że to płonie we mnie jeszcze.
Wciąż pamiętam kolor włosów,
Diamentowych oczu blask,
Barwę i aksamit głosu,
Truskawkowych ust Twych smak.
Czasem patrzę na telefon,
Wypatrując wiadomości,
Między startem, życia metą,
Jest wciąż miejsce dla miłości.
Czeka nadal puste krzesło,
Tak stęsknione, ciepła pełne,
Na cudowną, zawsze pierwszą,
Tą jedyną właścicielkę.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz